Persephone

Life of a plantlet

Begins as a sprout

Then carries the buds of the morrow.

Pampered by sunlight

Fed by the rain

It grows its claws deeper

And deeper over the days.

Yet a day comes

When it has to sleep off

A night that never ends.

My heart is cold

I taste the dark

I am the goddess of death.

I follow you closely

A step behind you

Impregnable to lazy eyes.

A breath behind the back of your neck

I never leave your side.

Flickering lights

The frozen wind

The clock is ticking away.

You cannot buy me

Or disguise your ageing self from me.

Unstoppable

Inevitable

One day it's all to end.

I cannot be hated

Or be stated

As I'm undefined.

I am beyond life,

Above all pain

I am the goddess of death.

Ardhraprakash
(wrote in class 12, 2011)

ആത്മഗതം

പിറകെ തിരിഞ്ഞൊന്നു നോക്കുമ്പോള്‍ 

ഞാന്‍ കൊന്നു പതിനായിരങ്ങളെ ലക്ഷങ്ങളെ

പിഞ്ചു കുഞ്ഞുങ്ങള്‍തന്‍ ബാല്യത്തെ കത്തിക്കും 

യുദ്ധങ്ങളെ ഒരു വട്ടം ഓര്‍ക്ക നിങ്ങള്‍ 

എങ്ങോട്ട് ?

എന്തിനായ്‌ ? 

എന്തുനേടി ?

ഇനിയുമെത്ര പേര്‍ വേണം നിന്‍ ദാഹം തീരാന്‍ ?

ഒരു കരയില്‍ ജീവിതം

മറുകരയില്‍ ധര്‍മം

ഒരു നിമിഷം ഞാനോ പകച്ചുപോയി

തന്‍ ജീവിതം നല്‍കി  ആയിരം ജീവന്‍ തന്‍

കാവലാളാകുവാന്‍ ഇവിടെയെത്തി 

നഷ്ടസ്വപ്നങ്ങള്‍ തന്‍ ജീര്‍ണപ്രേതങ്ങളെ 

മാറോടടക്കി കരയുന്ന താഴ്വര 

അതിന്‍ ശേഷിക്കും ജീവനെ ചുട്ടുകരിക്കുന്നു 

ചട്ടപ്പ്രകാരം ഞാന്‍ നിര്വികാരെ.

വറ്റിതുടങ്ങിയെന്‍  കണ്ണുനീര്‍ 

വറ്റാമനുഷ്യത്തമോ പക്ഷെ ബന്ധിതനും ക

പാഴ്ച്ചങ്ങലകള് പൊട്ടിച്ചെറിയുവാന്‍ 

കൈകളനക്കുക വ്യാമോഹം 

ദുര്‍ബലന്‍, ഏകന്‍, പരാജിതന്‍ 

ഞാനോ,

വിധിയുടെ കൈകളിലമരും മറ്റൊരു നൂല്പാവ.

അഗ്നിസമുദ്രം കടന്നുവരും കിളി 

പച്ചപ്പിനായി കൊതിക്കും പോലെ

നാളെയുടെ പ്രത്യാശ ഗീതതിനായി ഞാന്‍ 

കാതുകള്‍ കൂര്‍പ്പിച്ചിരിപ്പിവിടെ.

ഭ്രാന്തമായ് അലയുന്ന വിങ്ങും മനസ്സിന്റെ

ഉള്തട്ടിലെവിടെയോ വിരിയും പ്രതീക്ഷ

ഒരുവരി പാട്ടിന്റെ മാസ്മരഭംഗിയില്‍ 

എല്ലാം മറന്നൊന്നുറങ്ങാന്‍ ഒരാശ. 

ഹിംസയുടെ സര്‍പങ്ങള്‍ പത്തിമടക്കുന്ന

കണ്ണീരിന്‍ പെയ്മാരി പെയ്തോഴിന്ജീടുന്ന 

നാകതിന്‍ ഭംഗിതന്‍ പര്യായമാമൊരു 

നാടിനുവേണ്ടി ഞാന്‍ കാത്തിരിപ്പു

ആ താഴ്വാരം മനംപേറി ഞാനിരിപ്പു.


                                                           Ardhraprakash
                                                  (wrote in class 12, 2011)

Uncommon

My life is like a painting
So calm, but so same
I wonder if I’m common
But that sounds so lame

I see the girl flying in the movie
She saves the day
The pretty girl of sixteen
Out of the blue- she’s the super girl – the real one
So suddenly, she is one in a million.

What if I don’t have another side?
What if I won’t have another chance?
It’s odd to be flawed in the crowd of the flawless
But pointless that I care

Let those expectations just fly o'er my head
I’m gonna live my life care free
I’d rather be blind and not see the dangers
Than just sit around like the weak and the feeble.
Let’s not wait for some super girl to come save the day
Let’s make mistakes and learn it the hard way
Step out of the circle;
let’s start taking the untaken paths.

-Ardhraprakash
(wrote in class XI, 2011)